Waarom word je verpleegkundige?

Vandaag vrijdag, de dag voor dat bijna iedereen weekend heeft en dat ook iedereen aan het eind van de dag zegt: fijn weekend!! Tenzij je in een winkel werkt, buschauffeur, politieman of net zoals ik verpleegkundige bent (bijvoorbeeld). Voor mij is dit bijvoorbeeld dag 3 van de 5 dagen dat ik dagdienst draai in het ziekenhuis. Vind het inmiddels al niet erg meer. Ik ben lekker maandag en dinsdag vrij. Maar goed hier wilde ik eigenlijk niet over schrijven dus, even ter zake...

Vandaag vroeg een patiënt die ik afgelopen 3 dagen heb verpleegd waarom iemand verpleegkundige wordt. Ja dat is een goede vraag zei ik. Ik heb er eigenlijk nooit echt over nagedacht waarom ik een verpleegkundige wilde worden. 

De lieve mevrouw zei: eigenlijk zie je hier in het ziekenhuis alleen maar ellende, en als het weer beter gaat gaan ze weer weg en komen er weer nieuwen die

 allemaal ellende hebben. Ja daar zei je me wat. Dat is ook zo... Waarom is het dan zo'n mooi beroep?

Billen afvegen houd ik nog steeds niet van maar doe ik gewoon, ik wordt er zelf nog steeds naar van als ik bij iemand ben die moet braken, soms moet je zelf zo nodig naar de wc toe maar kan je eenvoudig gezegd niet omdat je die meneer (die al 3 keer in het afgelopen uur naar de wc is geweest) naar de wc moet helpen en dan nog de onregelmatige werktijden. Een 9.00 tot 17.00 baan zit er eigenlijk gewoon niet bij. Waarom wil een mens dat? 

Misschien dat het het zorgen voor iemand is. Het hele proces. De patiënt komt aan en is lichtelijk zenuwachtig over wat hem te wachten staat de komende dagen. En ik ben heel eerlijk, dat zal ik ook zijn. Jouw taak om de patiënt zich veilig te laten voelen, dat je de patiënt laat weten dat je alles doet wat je kan om het hem/ haar zo 'prettig' mogelijk te maken. Met alle vervelende dingen die daarbij horen. 

Ik vind het heerlijk om nieuwe mensen en hun verhalen te leren kennen. Soms zijn ze niet leuk, na een ongeval bijvoorbeeld, maar ze kunnen bij jou dan hun verhaal kwijt. Ook, klinkt erg raar denk ik, vind ik het heerlijk om bloed te prikken, injecties te geven, infusen te verwisselen, hechtingen te verwijderen, wonden te desinfecteren, pleisters te plakken, crèmetjes en zalvjes te smeren en drukverbanden aan te leggen. 

Het moment dat je de patiënt ophaalt van de verkoeverkamer en het eigenlijk nog niet zo goed gaat. De patiënt erg veel pijn heeft en de vitale functies niet je van het. Een dag later, Hb zakt nog dieper, ojee... We moeten de arts bellen want de bloeddruk ik op dit moment 87/41, er moet dringend bloed gegeven worden. De stress die er dan is om de bloeddruk weer de laten stijgen.

En dan weer een dag later, het gaat alweer wat beter. De patiënt geniet lekker van zijn ontbijtje en gaat daarna proberen te mobiliseren samen met de fysiotherapeut enz. Daarnaast allemaal vragen, over hoe nu verder. Je merkt de spanning nog bij de patiënt, want hoe moet het nou verder. Daarom af en toe een flauw grapje tussendoor, het komt allemaal uiteindelijk ook wel goed. 

Tot het moment daar is dat hij/ zij weer naar huis mag. Alles gaat bijna weer koek en ei. De laatste keer doe je bij die patiënt de deur open. Daar zit hij/ zij. De koffer staat klaar en een glimlach op het gezicht. Ze kunnen je niet vaak genoeg bedanken voor wat jij hebt gedaan. De dankbaarheid wat jij hebt betekent. Dat is waar het mij dan om draait! 

Ja daar doe ik het dan voor. En daar wil ik wel 100 billen voor afvegen! 

Goed weekend!!