week 3 van stage

Grüssi!! 

Hier nog steeds alles koek en ei. Inmiddels is de derde week van mijn stage alweer bijna voorbij. Vanavond nog een avonddienst en dan lekker weekend. 

Afgelopen weekend zijn we met onze Belgische vrienden Marie en Wouter en Sina uit Zwitserland op stap geweest. Eerst zijn we bij Sina gaan eten, met zijn allen pasta gekookt. Daarna de stad in. Laten we zeggen dat het een latertje was, daarom zondag ook niet zoveel meer gedaan. 

Deze week had ik maandag een late dienst, dinsdag transfer coaching (onderwijs vanuit het ziekenhuis) en dan woensdag t/m vandaag late diensten. 

maandag ook kennis gemaakt met mijn werkbegeleider. Samen mijn doelen besproken en verwachtingen naar elkaar duidelijk gemaakt. Pfoe, wat wordt er veel van ons verwacht! Het gaat wel lukken hoor maar merk wel dat ik nog niet zoveel ervaring heb in het ziekenhuis. Ze verwachten dat aan de andere kant wel, omdat ik tenslotte al in het derde jaar van de opleiding zit en volgend jaar toch ga afstuderen. 

Het is aanpoten dus, maar wel erg leuk. En ik moet zeggen dat het wel snel gaat op zich. Het elektronisch patiënten dossier heb ik inmiddels al in de gaten, de routines snap ik en ik weet ook wie ik kan vragen of waar ik dingen kan vinden. 

Soms is de taal nog een klein puntje. Als de arts bijvoorbeeld komt, gaat alles zo snel. Meestal ratelen ze in Zwitsers Duits wat op, rennen ze naar de patiënt en hol ik er achteraan en dan ratelen ze daar verder en dan gaan ze weer. Ik heb dan geen flauw idee wat ze eigenlijk gezegd hebben en ik kan het ze ook niet meer vragen want ze zijn alweer weg... Inmiddels kan ik ongeveer de helft van wat ze zeggen verstaan. Gelukkig gaat er meestal ook een collega mee om het me later nog een keer te verklaren. 

Deze week heb ik steeds mijn eigen twee patiënten verpleegd. Dat gaat goed! mag erg veel handelingen doen, ook erg leuk! Bijvoorbeeld het verplegen van een centaal verneuze katheter, post-operatieve verpleging en het toedienen van de clexaneinjecties (bloedverdunners) bij bijna alle patiënten. begin in bepaalde handelingen ook al wat handiger te worden. 

Wel merk je ook echt verschil tussen collega's. De één heeft net wat meer rust in zijn werkgedrag dan de andere en bij een bepaalde collega moet alles bijvoorbeeld snel. Terwijl het bij mij nu echt belangrijk is dat het goed gebeurd. Daarom is het ook fijn dat ik twee eigen patiënten heb, dan kan ik een beetje zelf bepalen hoe en wat. Alleen dan nog moet ik gelijk na het avondeten al beginnen met helpen met opfrissen, medicatie klaarmaken en tanden poets benodigdheden klaarzetten. Maar moet je, je eens voorstellen... je bent 27 jaar en je ligt in het ziekenhuis, je bent aan je schouder geopereerd. Wil je dan dat er om 18.30 uur een verpleegkundige langs komt die zegt dat je gelijk tanden moet poetsen en alles klaar moet maken om te slapen? Ik heb er zelf over nagedacht en vind het eigenlijk zo vroeg. Maar anders heb je geen tijd, zegt mijn collega dan. Hoezo geen tijd? het enige wat ik hoef te doen is een bekkentje, een glas water en een tandenborstel met tandenpasta klaar te zetten, snel met een washandje de rug een beetje opfrissen en het bed rechttrekken en waar nodig verschonen. Misschien kom ik er nog achter  waarom alles snel moet, maar nu weet ik het nog niet. Gelukkig is dit de eerste collega waar ik in dit soort situaties terechtkom en heb ik het nog niet met anderen meegemaakt. Hoop niet dat ik ooit zo snel gestrest raak, want ik vind zelf dat je het ook aan de patiënten laat merken. En die moet je eigenlijk gerust stellen.  Het maakt je werk er ook niet leuker op. 

Met andere collega's gaat het wel goed. Ze laten me alles doen, vragen me wat alles is zodat ik mijn kennis wat terughaal en leer klinisch redeneren toe te passen in de praktijk en geven me verantwoordelijkheden die met tot nu toe erg bevallen. 
Als je eigen patiënten hebt, kan je dingen ook niet half doen. Met zijn tweeën vergeet je snel dingen omdat je denkt dat de andere dat al heeft gedaan. zo'n voorbeeld is medicatie terugmelden nadat je het gegeven hebt. Met je eigen patiënten vergeet je dat gewoon minder snel. Ook kan je dingen op je eigen manier doen. En ik kan vragen bij handelingen waar iemand bij moet zijn of ze even mee kunnen kijken. Na 3 keer mag ik het dan zelf doen. Dat maakt het leuk en daar leer ik super veel van. Complicaties die op kunnen treden bij een PCA pomp (een knopje waar de patiënt op kan drukken om morfine toegediend te krijgen), of bij een perifere nerven block en hoe je dan moet handelen. Diagnosen en verpleegkundige interventies. Tromboseprofylaxe  toepassen en op verschillende manieren mobiliseren vanwege verschillende operaties. Zo mag je bijvoorbeeld alleen over de niet geopereerde zijde draaien, mag er nooit een kussen onder de knie van iemand die net een knieprothese heeft gekregen en heeft iemand met een schouderoperatie ook weer verschillende bewegingsbeperkingen. 

Kortom, veel te leren.